15 - gemma

Nie wiedziałam, czyja twarz wyłaniała się spod ołówka, dopóki moja dłoń nie nakreśliła zarysu ciepłego, prawdziwego uśmiechu. Zmarszczyłam czoło, przyglądając się grze wyraźnie zarysowanych mięśni i mocnej szczęce, podkreślonej dodatkowo przez mocne zastosowanie światłocienia. Przygryzłam paznokieć kciuka, przeklinając cicho własne zbereźne myśli.

Podskoczyłam nerwowo, słysząc dwie pary pędzących w moją stronę stóp.

- Co ty robisz? - uniosłam głowę, posyłając pytające spojrzenie neutralizowane przez przeciwsłoneczne okulary nie wiadomo komu.

Louis zignorował mnie, defiladowym krokiem zmierzając do zapełnionej po brzegi biblioteczki. Zatrzymał się przed nią, podrapał się w głowę i na siłę spróbował upchnąć jakąś wąską książeczkę między tomiszcze wierszy bałkańskich artystów a wysłużoną encyklopedię powszechną.

Harry patrzył na niego, marszcząc czoło, a potem spojrzał na mnie z wyrzutem, ignorując posapywania męczącego się z nieskłonną do współpracy rzeczywistością Tomlinsona.

- Wszedł do pokoju, zapytał co czytam i zabrał mi książkę - wzruszył ramionami mój brat, usiłując znaleźć jakikolwiek sens w poczynaniach mojego najlepszego przyjaciela.

- Co czytałeś? - zapytałam, zamykając swój szkicownik; wyrwana z transu i tak nie stworzyłabym niczego dobrego.

- Wiersze Byrona.

Lou jęknął, a ja zdjęłam okulary i przyłożyłam wskazujące palce do skroni, rozmasowując je wolno:

- Tommo? 

- Byron to chłam - stwierdził, zaprzestając siłowania się z biblioteczką. Złapał książkę w obie dłonie a potem po prostu upuścił na podłogę - Jeśli chcesz znaleźć prawdziwe wiersze z przesłaniem, powinieneś sięgnąć po Ginsberga albo Whitmana - i ponownie rzucił się na sterty książek, próbując odszukać wśród swojego skromnego zbioru poetów przeklętych właściwe nazwiska.

- To Amerykanie - zarzucił im Harry, a Lou zerknął na niego gniewnie przez ramię, przyjmując to proste stwierdzenie jak najgorszą obelgę.

- I co z tego?

- Harold ma test z poezji brytyjskiej - wtrąciłam się, opierając głowę na łokciach i jak zwykle ze spokojem przyglądając się dziwnej fazie najlepszego przyjaciela - Lou?

- Masz - oderwał się od biblioteczki, wyciągając wysłużoną książkę z pożółkłymi kartami w stronę mojego brata, który przyjął ją z wahaniem.

- Szekspir? - uniósł brew.

- To jest dobra literatura.

- To dramat.

- Póki się rymuje, może być.

- Gem? - Harry nie był przekonany, ja nie byłam skłonna interweniować.

- Louis - powiedziałam po prostu - daj mu spokój, okej? Może przejdziesz się zobaczyć co ciekawego dzieje się w przepoconej siłowni Liama? 

Zmroził mnie spojrzeniem, rzucił jeszcze jakąś książkę Harry'emu i wyszedł, trzaskając drzwiami.

Odetchnęłam głęboko i przestrzegłam młodszego brata:

- Nie czytaj tego, cokolwiek ci dał.

- Ale... - i umilkł, a ja nie dałam po sobie poznać, że widziałam, jak chowa książkę do kieszeni.