oo - prolog: harry

Stwierdzenie, że mama zostawiła mnie nie w porę, było okrutne. Od tygodnia każda spółgłoska tego zdania ryła głęboko ranę w mojej głowie, wszczynając tam krwawe boje razem z sumieniem i wizją tęsknoty najmłodszego dziecka za ukochanym rodzicem. Poza złością i nieznośnym poczuciem zagubienia, nie odczuwałem właściwie nic. Nie tęskniłem. Pustka nie miała koloru, była przezroczysta i zakrzywiała groteskowo wszystkie elementy, które zakrywała. Jak nierównomiernie grube szkło.

Moja mama zginęła w wypadku samochodowym dokładnie trzy dni temu, a ja się tym nie przejąłem. Nie tak, jak powinienem był. Nie tak, jak powinien był się przejąć siedemnastolatek, spędzający z nią całe życie. Nie tak, jak powinien był przejąć się jedyny syn, w dodatku wychowywany bez ojca. Nie tak, jak powinien był przejąć się ktoś wrażliwy, za kogo bardzo chciałem się uważać.

Snułem się po mieszkaniu, czując jedynie niezadowolenie i pustkę. Nie taką wewnętrzną, ale czysto materialną. Jakby brakowało mi ulubionego przedmiotu.  Spoglądałem na jej rzeczy, nie mogąc ich dotknąć, bo odrzucał mnie brak wspomnień. Widziałem jej zdjęcia i przez chwilę skupiałem się tylko na bladym uśmiechu, ale nic do mnie nie docierało. Nie zalewała mnie fala uczuć, łzy nie napływały do oczu, serce nie pękało z żalu. Byłem złym synem. Może w ogóle nie miałem serca? Gdzie podziała się mama, która całowała mnie w policzek? Gdzie zniknąłem ja, uśmiechający się do niej co rano?

Czułem  głód, ale nie miałem ochoty jeść czegokolwiek. Czułem zmęczenie, ale nie chciałem zasypiać. Pochłaniała mnie nuda, ale czerpałem z miej, ile tylko mogłem. Skłamałem w szkole, mówiąc, że opiekuje się mną siostra, żeby dali mi spokój. Gemma potrzebowała trochę czasu, aby wyrwać się z uczelni. Wszyscy zostawili mnie samego na kilka dni.

Moja mama była martwa, a ja myślałem tylko o tym, jak wiele się zmieni. Nie wiem, bałem się? Zmiany zawsze były dla mnie złem niekoniecznym. Po co czegokolwiek się pozbywać, skoro nie przeszkadza? Po co coś dodawać, skoro obecny stan też nie jest zły?

Ale teraz świat stanął na głowie i zaskoczył mnie, próbując mi wskoczyć na plecy. Nie mogło mu się to udać, skoro wciąż tylko leżałem i myślałem o wszystkim, byle nie o bezbarwnej teraźniejszości. Byłem mistrzem kreowania sobie innej rzeczywistości, mogłem tak godzinami. Wyobraźnia mnie zabezpieczała. Zawsze byłem zdania, że jest dużo lepsza niż normalne życie. Szczególnie w miniaturowym mieszkaniu. Szczególnie, jeśli spotyka cię więcej cierpienia niż szczęścia. Szczególnie, jeśli jesteś zdany tylko na siebie i jedyne, co masz, to własny rozum. Właśnie jego powinieneś się trzymać; nie serca, nie intuicji, a rozumu, nie ważne jak kolorowy i niezwykły był; bylebyś tylko mógł przetrwać. Pamiętaj, rozum i wyobraźnia. Przetrwanie.

Jutro wszystko się zmieni. Jutro ostatecznie pożegnam się z mamą. Jutro przyjedzie Gemma, zabierze mnie stąd i będę zmuszony dostosowywać się do innego rytmu innego miasta.

Jutro. Mam nadzieję, że nigdy nie nadejdzie.